Saat kita pernah menziarahi jenazah,
pernah kita membayangkan diri kita
berada di tempat jenazah itu.
Keras kaku.
Keras kaku.
Tangan dah tak boleh memohon doa dan
ampun.
Sekejap lagi, nak mandi sendiri pun dah tak mampu.
Dah tak boleh nak pilih sabun dan
syampu.
Nak cedok air pun dah tak boleh.
Semuanya orang lain buat dan bersihkan.
Dah habis mandi, baju kita dalam yang dalam 5
almari , satu pun dah tak boleh nak pilih.
Hanya sehelai kafan itulah yang
membaluti.
Lepas tu dah tak boleh nak
pilih naik kereta apa.
Kat mana mereka letak kita, situlah
kita masuk.
“Rumah” untuk dihuni lepas tu pun
dah tak boleh pilih yang teres ke rumah pangsa.
Semua unit sama.
Mereka turunkan kita perlahan-lahan ke dalamnya.
Mereka turunkan kita perlahan-lahan ke dalamnya.
Mahu atau tidak mahu. Selesa atau tidak.
Kena masuk juga kubur yang dah siap digali khas untuk kita.
Kena masuk juga kubur yang dah siap digali khas untuk kita.
Penakut macam mana pun, dah tiada siapa pun nak teman.
Walaupun orang yang dah kita janji sehidup semati.
Walaupun orang yang dah kita janji sehidup semati.
Mahukah lagi kita menyombong diri?
Ustazah Muzayyanah - Ikim.fm 8/12/2017